Şekere Evet, Tatlandırıcıya Hayır!

sakinleşebilmek için içime sıcak su kattım. biraz da şeker. aslında her şey oldukça normaldi, formüllerim tam kıvamındaydı. sadece keşke'lerim, bile'lerim, yine de'lerim içimdeki şekeri eritemediler. protesto ettiler, "takviyeye gerek yok!" dediler. ben kendime yetebilirdim. belki haklıydılar. şeker gibi şeker, en dobra, en delikanlı şeker yüzünü ekşitti ve bilerek kenarındaki süsleri kaybetti. çirkinleşti. kenar süsü oldu. oysa şimdilik böyleydi. öteki zamanlarda hep güzeldi. saftı. temizdi.

ve eminim yarın uyanınca yine herkes oldukça güzel olacak. ama o, hepsinden de çok.